Wystawa prac rzeźbiarskich, reliefów i rysunków, których autorami są Andrzej Dromert, Michał Dziekan, Ewa Janus, Grzegorz Kumorek i Marcin Nosko została otwarta w zeszły piątek i potrwa do 23 września. Serdecznie zapraszamy do obejrzenia wystawy w Galerii Miejskiego Ośrodka Kultury w Dębicy, przy ulicy Sportowej 28. Finisaż wystawy odbędzie się 15 września, o godzinie 18.00.
Zachęcamy do zapoznania się z obszerną dokumentacją fotograficzną wystawy, a także do lektury tekstu prof. Piotra Winskowskiego, który towarzyszy ekspozycji.
Varietas delectat (różnorodność zachwyca)
Wystawa prac rzeźbiarskich, reliefów i rysunków, których autorami są Andrzej Dromert, Michał Dziekan, Ewa Janus, Grzegorz Kumorek i Marcin Nosko, odbywa się w Galerii Sztuki MOK w Dębicy między 1 a 23 września 2023 roku.
Sonum. Tytuł wystawy prac z zakresu sztuk wizualnych, odsyłający do akustycznej/muzycznej sfery ludzkich doświadczeń, wskazuje na interdyscyplinarny charakter poszukiwań artystycznych — również wtedy, gdy same prace nie są rzeźbami czy instalacjami dźwiękowymi. Harmonia, współbrzmienie, to terminy stosowane nie tylko w muzyce, nie tylko do opisu zjawisk dziejących się w czasie, ale również charakteryzujące niezmienne w czasie układy form przestrzennych.
Już Pitagoras zauważył zależność między długością strun — a więc stałą cechą materialnych przedmiotów — a wysokością dźwięku, jaki wywołują ich drgania. Stąd powiązanie harmonii muzycznej i proporcji form przestrzennych z matematyczną miarą. Zależność ta pełniła istotną rolę zarówno w naukowym opisie świata (w którym różnymi drogami, ale jednak zawsze dążono do obiektywnych ustaleń) jak i w kształtowaniu odczuć, powstałych w kontakcie z dźwiękowymi i wizualnymi harmoniami i współbrzmieniami, występującymi w dziełach sztuki. Skoro tak, to łącząca te dyscypliny część wspólna, sięga głębszych pokładów ludzkich potrzeb poznania i ludzkich emocji, niż różnice między tworzywami i warsztatowymi sposobami kształtowania poszczególnych prac.
Prezentowane prace, są świadectwami indywidualnych poszukiwań sposobów zagospodarowania obszaru artystycznych możliwości pochodzących z co najmniej trzech źródeł: tych, pozostałych po wynalazkach sztuki XX wieku (a), reinterpretacji, jakim zostały one poddane na przełomie wieków (b) oraz ponownych odkryć tradycji wcześniejszych (c) — zawsze przefiltrowanych przez aktualne emocje, a nie jako przedmioty archeologicznych rekonstrukcji. Wobec różnorodności tematycznej, formalnej i materiałowej tych prac, tym bardziej warto przyjrzeć się pewnym ich cechom wspólnym, choć tak różnorodnie się przejawiającym.
W przeciwieństwie do klasycznej metody pracy w drewnie czy kamieniu, polegającej na odłupywaniu nadmiaru materiału (opisanej przez Michała Anioła w jego uwadze o rzeźbie, która jest już zawarta w kawałku marmuru i czeka tylko aby ją ujawnić), w prezentowanych pracach dominuje strategia komponowania przez montaż i składania całości z przygotowanych uprzednio części, reprezentujących przeciwstawne zestawy cech. Sposobów montowania-składania jest oczywiście tyle, ilu artystów.
Przy okazji warto zauważyć strukturalne podobieństwo tej strategii do muzyki, która również powstaje z właściwych dźwięków wytworzonych we właściwej kolejności, podczas gdy organizowanie dźwięków już zastanych w środowisku (bądź akceptacja ich wszystkich) pozostaje polem niszowych eksperymentów.
Prezentowane prace pozostają w sferze (mniej lub bardziej dokładnej) geometrycznej abstrakcji i (prawie) bez odniesień przedmiotowych. Często mamy tu do czynienia ze swego rodzaju (uogólnionym) konstruktywizmem, choć bez odniesień do stylistyki, a tym bardziej do ideologii dwudziestowiecznego nurtu o tej nazwie. Chodzi mi o sytuacje, gdy w wyrazie formalnym całej pracy dominują elementy nośne, konieczne dla stabilności struktury, albo też kompozycja ograniczona jest wyłącznie do tych właśnie elementów.
Prace składają się z kilku-kilkunastu form-części: nie z tysięcy (jak terakotowa armia z grobowca chińskiego cesarza czy siedemnastowieczne obrazy bitew, procesji i orszaków), nie z jednej (jak kamienne jajo zatytułowane Początek świata, 1924, Constantina Brâncușiego), ani nie z dwóch (jak Czarny kwadrat na białym tle, 1915, Kazimierza Malewicza). Wyjątkiem mogą się wydawać dwubryłowe rzeźby Michała Dziekana, lecz tu zawsze szorstka faktura jednej części pozwala wyróżnić w niej większą ilość składowych niższego rzędu.
Te elementy składowe bywają mniej lub bardziej przygotowane, kształtowane, kompozycyjnie opracowane i wykończone dla potrzeb przyszłej całości. Ale zdarzają się też zastosowane bezpośrednio elementy gotowe: znalezione obiekty naturalne lub takie, które wyglądają na naturalne (jak gałęzie, kamienie i trawa Grzegorza Kumorka, cierniowe kolce, które umieszcza w swych pracach Marcin Nosko i pokruszone kawałki marmuru w obiektach Andrzeja Dromerta) oraz produkty przemysłowe (sznur, nity, pręty zbrojeniowe, metalowe haki i trzpienie, również w pracach Andrzeja Dromerta).
Ready mades postrzegano przez dekady jedynie przez pryzmat koncepcyjnej zmiany, jaką w stuleciu produkcji seryjnej miało do samej sztuki (ale też do definicji sztuki) wnieść przyznanie statusu dzieła obiektowi wyprodukowanemu fabrycznie. Tak stało się z pracami Marcela Duchampa Koło rowerowe (1913), Suszarka na butelek (1914) i pisuarem, wystawionym w 1917 roku jako Fontanna. Z czasem jednak to przemysłowe tworzywo zaczęło być włączane w całość kompozycji na zasadach tejże kompozycji, a nie jako industrialny manifest. Przykładami są Głowa byka (1942) Picassa, złożona z siodełka i kierownicy rowerowej lub surrealistyczne maszyny Jeana Tinguely'ego — prace unikatowe, z silnym piętnem autorskiego sposobu kształtowania, mimo że ich elementy składowe są produkowane seryjnie.
Podobnie dzieje się w późniejszych o kolejnych kilka dekad pracach prezentowanych na wystawie Sonum: koncepcyjny ekstremizm, który legł u początków tej tendencji odszedł w niepamięć, a wizualna odmienność materiałów różnego pochodzenia — poddanych różnorodnej obróbce lub pozostawionych w stanie surowym — służy jako jeden ze środków wyrazu: siła ich ekspresji została dostosowana do potrzeb całości kompozycji a nie wykorzystana jako wyraz koncepcyjnego ekstremum.
Niekiedy następuje swego rodzaju odwrócenie tej sytuacji: części tła w reliefach Ewy Janus wycinane są tak perfekcyjnie, że wyglądają na produkty przemysłowe, ale nim nie są; z kolei sjenitowe, długie prostopadłościany w rzeźbach Marcina Nosko są wycinane i polerowane narzędziami mechanicznymi, tym bardziej frapująca i tajemnicza jest siła, która wywołała ich lekkie wybrzuszenia.
Zauważmy też — mimo odmiennych języków artystycznej wypowiedzi pięciorga autorów — zbliżoną siłę kontrastów lokalnych, występujących między elementami składowymi, wobec całościowej siły ekspresji ich prac. Gładkie względem szorstkiego, ostre względem miękkiego, sprężyste względem kruchego, wytrzymałe względem delikatnego, masywne względem ażurowego, matowe względem błyszczącego, jasne względem ciemnego, lekkie (lub wyglądające na lekkie) względem ciężkiego (lub wyglądającego na ciężkie), geometrycznie zdefiniowane względem zagmatwanego lub rozproszonego — wszystkie te opozycje są wykorzystywane podobnie jak „obiekty znalezione”: zostały dostosowane do potrzeb całości; a gdy kilka z nich występuje jednocześnie w jednej pracy – nie rozsadzają jej lecz się uzupełniają, tworzą polifonię a nie kakofonię.
Autorzy, skoro zdecydowali się na wspólną wystawę, musieli się liczyć z tym, że ich prace będą oglądane jednocześnie. Zachęcam więc do uważnego przyjrzenia się zarówno samym rzeźbom jak i wyśledzeniu „wartości dodanej”, jaką tworzy ich wspólna ekspozycja. Pokrewieństwa, o których pisałem powyżej, pozwalają zobaczyć te prace razem bez szkody dla każdej z osobna.
Podobny stopień scalenia części w ramach jednej całości znajduje kontynuację w relacjach przestrzennych powstałych między tymi całościami: w proporcjach między gładką i odbijającą światło powierzchnią jednej rzeźby a rozdrobnionym i matowym elementem drugiej, w kierunkach, które wskazują te elementy (wskazując czasami na siebie), w odległościach między nimi oraz w głębokości cienia i rozległości tła, jakie większy element rzeźby stanowi dla mniejszego; dla wszystkich stanowi ją rozległość ściany galerii, a dla niektórych — również widok przez okno.
Sztuka, nawet gdy wyrzeka się (czasami głosami teoretyków) tworzenia wartości symbolicznych — jak to się działo w niektórych nurtach konstruktywizmu (produktywizm) w dwudziestym wieku — później do nich powraca (o czym pisał m. in. Hans-Georg Gadamer w swojej książce Aktualność piękna. Sztuka jako gra, symbol i święto). Ale powraca w zmienionej sytuacji, mając wokół świat wypełniony już nowymi przedmiotami i ludźmi, których łączą z tymi nowymi przedmiotami nowe potrzeby i nowe więzi, będące jednak wersjami odwiecznych emocji i służących odwiecznej potrzebie poznania świata.
Stąd twórczość artystyczna — operując zarówno wśród idei sformułowanych przez ludzi jak i na artefaktach obecnych w świecie materialnym — pokazuje odbiorcom ów świat jak w lustrze, ustawiając niekiedy takie lustro na wprost ich twarzy. Doskonałość takiego odbicia była kiedyś wręcz programem realizmu w sztuce. Dzisiaj lustra te nie są perfekcyjne. Dzisiaj wiadomo, że zakłócenia, będące częścią prezentowanego obrazu, stają się wartością umożliwiającą wgląd w to, jak widzi świat ktoś, kto tą uważną obserwacją zajmuje się zawodowo, a jednocześnie szuka rezonansu między sobą i tym światem.
Widać tu fundamentalną różnicę między twórczością artystyczną a kulturą masową, z jej nadmiarem produktów opatrzonych logo marki, odsyłającym do gotowych znaczeń i komercyjnie dystrybuowanego prestiżu. Stąd po stronie artystów potrzeba poszukiwania w świecie materiału dla ciągłego tworzenia symbolicznych reprezentacji również tych niejednoznacznych, nowych zjawisk, stanów czy sytuacji, które dopiero nabierają (względnie) stabilnych znaczeń poprzez stopniowo krystalizujące się skojarzenia. Ich dzieła, gdy są oglądane, mają szansę rezonować ze zjawiskami, stanami i sytuacjami krążącymi w umysłach odbiorców i pomiędzy nimi (gdy ci zaczną rozmawiać o tym, co w sztuce dostrzegli). Takich doświadczeń i takich rozmów życzę odbiorcom obecnej wystawy w Galerii Sztuki MOK w Dębicy.
Piotr Winskowski
Perły wśród Opakowań to ogólnopolski Konkurs na najlepsze opakowanie roku. Od 2006 roku organizowany jest w Poznaniu i promuje branżę związaną z nowoczesnym przemysłem opakowaniowym.
Art of Packaging z roku na rok zdobywa uznanie i coraz większą rangę w Polsce. Ideą Konkursu jest promowanie innowacyjności, kreatywności oraz konkurencyjności polskich opakowań na rynku krajowym oraz rynkach zagranicznych.
W tegorocznej edycji konkursu Art of Packaging na najlepsze opakowanie roku 2023 troje studentów Wydziału Form Przemysłowych znalazło się gronie nominowanych do nagrody głównej. Nominowani to: Zuzanna Karczewska w kategorii "Uroda" za projekt opakowań środków do prania Mayeri Sensitive, a także Tycjan Twardowski w kategorii "Freestyle" za projekt opakowań na obuwie.
Projekty powstały w Pracowni Projektowania Typografii i Opakowań pod kierunkiem dr hab. Moniki Wojtaszek-Dziadusz oraz dr. Szymona Kiwerskiego.
Nominację otrzymał także Piotr Pryk w kategorii "POS" za projekt stojaka na flamastry realizowanego pod kierunkiem mgr Ewy Tarnawskiej w Pracowni Technik Przekazu.
Ogłoszenie zwycięzców nastąpi 26 września 2023 roku podczas gali w Sali Koncertowej Filharmonii Poznańskiej. Gratulujemy i trzymamy kciuki!
Zapraszamy do obejrzenia galerii zdjęć przedstawiających nominowane projekty.
EuroSkills to międzynarodowe zawody umiejętności branżowych organizowane w Europie od 2008 r. Przyświeca im sformułowana ponad 70 lat temu idea WorldSkills, zwierająca hasła: podnoszenia kompetencji zawodowych, wymiany dobrych praktyk, budowania partnerstw edukacyjno-biznesowych oraz tworzenia pozytywnego wizerunku szkolnictwa branżowego.
Przypominamy, że 25 kwietnia 2022 r. podczas Europejskiego Kongresu Gospodarczego w Katowicach, Rektor ASP w Krakowie prof. Andrzej Bednarczyk był jednym z sygnatariuszy umowy na rzecz wsparcia inicjatywy World Skills i organizacji Zawodów Euroskills 2023 w Polsce. Przedstawiciele Akademii będą także ekspertami w dyscyplinach: Technologia mody oraz Kamieniarstwo.
EuroSkills Gdańsk 2023 to ósma edycja odbywającego się co dwa lata konkursu EuroSkills – największego w Europie wydarzenia związanego z kształceniem zawodowym i doskonaleniem umiejętności.
Odbywający się co dwa lata i organizowany przez WorldSkills Europe wraz z 32 krajami członkowskimi, EuroSkills gromadzi setki młodych profesjonalistów z krajów całej Europy, którzy rywalizują o szansę zostania najlepszym w Europie w wybranej przez siebie umiejętności.
EuroSkills Gdańsk 2023 powita 600 wykwalifikowanych młodych profesjonalistów w wieku poniżej 25 lat z 32 krajów, aby wziąć udział w konkursach i pokazach w 43 różnych umiejętnościach i zawodach. Spodziewanych jest około 100 000 uczestników wydarzenia z całej Polski i zagranicy.
Widzowie będą mogli bezpłatnie śledzić zmagania konkursowe, a także spróbować swoich sił w strefach „Try-a-Skill”. To doskonała okazja żeby zachęcić młodych ludzi do rozwinięcia swojej pasji i wdrożenia się w przyszły zawód.
EuroSkills Gdańsk 2023 jest organizowane przy współpracy Fundacji Rozwoju Systemu Edukacji, WorldSkills Poland, WorldSkills Europe, Miasta Gdańsk i AmberExpo Gdańsk.
Więcej informacji na stronie wydarzenia.
#UnitedBySkills, We Can Change the World
W Polsce słowo "zjednoczeni" (ang. United) ma wiele znaczeń. Gdańsk będzie gospodarzem EuroSkills 2023. To miasto solidarności, kolebka ruchu, który doprowadził do pokojowego zakończenia komunizmu w Polsce. W tym czasie Polska była zjednoczona jak nigdy dotąd. Teraz, po raz drugi, ogromne wydarzenie na wschodniej granicy kraju
Gdańsk to także miasto solidarności, miejsce narodzin ruchu, który doprowadził do pokojowego zakończenia komunizmu w Polsce. W tym czasie Polska była zjednoczona jak nigdy dotąd. Teraz, po raz drugi, ogromne wydarzenie na północnej granicy kraju podkreśli pozytywny wpływ jedności w Polsce.
EuroSkills Gdańsk 2023 będzie dla Polski wydarzeniem bez precedensu z różnych powodów: gospodarczych, społecznych, a przede wszystkim edukacyjnych. Wiemy, że tylko wspólnymi siłami można zorganizować tak duże i złożone wydarzenie w krótkim czasie. We współpracy z naszymi Partnerami, Sponsorami, Wspierającymi, Członkami WorldSkills Europe, branżami, rządami, wolontariuszami, instytucjami edukacyjnymi i młodzieżą musimy być zjednoczeni jak nigdy dotąd. Zjednoczeni jako społeczność i zjednoczeni jako inspirujący ruch, który zmienia życie młodych ludzi. Oficjalnym hasłem zatem jest #UnitedBySkills, we can change the world
Do Akademii Sztuk Pięknych powróciły po konserwacji cztery Księgi Świadectw obejmujące lata 1877-1887 oraz 1901-1905. To kolejne działanie zrealizowane w ramach projektu "Odnalezione. Piękno w czasie i przestrzeni". Prace konserwatorskie oraz restauratorskie zrealizowało konsorcjum IMAGO - PKZ Kornelia Kondracka oraz PKZ Monika Rudy-Sikora.
Księgi, stanowiące część zasobu Archiwum Akademii Sztuk Pięknych, zostały wybrane do konserwacji ze względu na ich zły stan zachowania. Nadmienić jednak należy, że uszkodzenia spowodowane były użytkową ich funkcją.
Określając ogólną kondycję wybranego do konserwacji zespołu ksiąg, zidentyfikowano między innymi niestabilność bloku, zerwane szycia, uszkodzenie oraz odklejenie płótna wzmacniającego grzbiet. Zauważalne były przetarte wyklejki, wiele kart "luzem", brudny papier na brzegach i w narożnikach a także uszkodzone mechanicznie marginesy, które utraciły pierwotne właściwości wytrzymałościowe. Na wielu kartach, głównie wzdłuż krawędzi, widoczne były znaczne ubytki papieru.
Tektura oprawy była zdeformowana, wiotka, zakwaszona, rozwarstwiona w narożnikach, utraciła właściwości wytrzymałościowe aby chronić dostatecznie blok. Płótno natomiast było brudne, przetarte, zetlałe, a w wielu miejscach uszkodzone mechanicznie.
Księga Świadectw. Stan przed konserwacją
Składki księgi, po demontażu bloku
Głównym celem konserwacji stało się przywrócenie papierowi właściwości wytrzymałościowych i wykonanie nowej oprawy, która będzie spełniać funkcje ochronną dla kart.
Po demontażu, karty poddane zostały oczyszczeniu mechanicznemu, sklejeniu, uzupełnieniu ubytków i odkwaszeniu. Następie połączone w składki i zszyte na nowe paski płócienne. Dołączone zostały wyklejki z papieru bezkwasowego a blok zawieszony został w nowej oprawie. Księgi otrzymały nowe pudła ochronne z materiałów bezkwasowych.
Pojedyncze karty podczas oczyszczania na sucho drobnoziarnistym papierkiem ściernym i gumką w proszku
Pojedyncza karta podczas odkwaszania metodą Bookkeeper
Oto, punkt po punkcie przebieg prac konserwatorskich oraz restauratorskich
1. Przed przystąpieniem do prac wykonano dokumentację fotograficzną stanu zachowania obiektu.
2. Okładki oddzielone zostały od oprawy, a następnie rozdzielono poszczególne składki i karty. Naklejkę z tytułem odklejono od płótna przedniej okładki.
3. Poszczególne karty oczyszczono mechaniczne gumkami różnej twardości, skalpelem i drobnoziarnistym papierkiem ściernym.
4. Karty "wypłukano" pomiędzy wilgotnymi bibułami.
5. Przedarcia i ubytki sklejono bibułą japońską Hadura 2, brzegi wzmocniono paskami bibuły Kizuki-Kozu ecru. Użyto kleik ze skrobi oczyszczonej modyfikowanej (Definol).
6. Karty odkwaszono metodą Bookkeeper w sprayu.
7. Wyprasowano je pod obciążeniem.
8. Pojedyncze karty połączono ze sobą, a następnie połączono je w składki.
9. Dodano wyklejki z papieru żeberkowego Fabriano Ingres w kolorze zbliżonym do koloru kart, w który wprowadzono rezerwę alkaliczną.
10. Składki zszyto na 3 białe paski płócienne o szer. 5 cm (szersze paski niż oryginalne i jeden dodatkowy wykonano w celu zwiększenia stabilności bloku).
11. W blok wklejono dodatkowe dokumenty, zgodnie z ich wcześniejszym położeniem.
12. Grzbiet zaklejono klejem króliczym i bibułą japońską.
13. Wykonano nową oprawę z tektury bezkwasowej i jasnoszarego płótna introligatorskiego firmy Palsa.
14. Naklejkę tytułową zdublowano na bibułę Kizuki-kozu i przyklejono na przednią okładkę.
15. Blok zawieszono w oprawie.
16. Po zakończeniu prac wykonano dokumentacja fotograficzną.
Karty pierwszej składki po uzupełnieniu ubytków, przed łączeniem w składkę
Księga po konserwacji
Fotografie: IMAGO - PKZ Kornelia Kondracka oraz PKZ Monika Rudy-Sikora
Projekt "Odnalezione. Piękno w czasie i przestrzeni" realizowany jest w ramach programu Kultura, Działanie 2: Poprawa dostępu do kultury i sztuki, Mechanizm Finansowy Europejskiego Obszaru Gospodarczego na lata 2014-2021.
Jego celem jest rozwój współpracy kulturalnej pomiędzy twórcami i uczestnikami życia kulturalnego oraz wzmacnianie stosunków dwustronnych instytucji kultury z Polski, Norwegii i Islandii. Włącza do działań także społeczność ukraińską w Krakowie. Ponadto ma za zadanie ukazać krakowską ASP jako miejsce unikatowe i wyjątkowe, które dzięki pracy z dziedzictwem oraz poprzez przyjęcie na siebie roli istotnego ośrodka kulturotwórczego, skutecznie łączy przeszłość, mając realny wpływ na przyszłość. Projekt jest realizowany w partnerstwie z Islensk Grafik z Islandii oraz Oslo Academy of Fine Arts z Norwegii.
Wartość dotacji: 196 167,11 EUR
Книги свідоцтв пройшли консервацію
Після консервації чотири Книги свідоцтв за 1877–1887 та 1901–1905 роки повернулися до Академії Мистецтв. Це черговий захід у рамках проекту «Віднайдене. Краса у часі та просторі». Консерваційно-реставраційні роботи виконував консорціум IMAGO – PKZ Корнелія Кондрацька та PKZ Моніка Руди-Сікора.
Книги, що входять до фонду Архіву Академії Мистецтв, були відібрані на консервацію через їхній поганий стан. Слід, однак, зазначити, що пошкодження було спричинене їхнім використанням.
При визначенні загального стану відібраного на консервацію комплекту книг було виявлено, серед іншого, нестійкість блоку, розірвання швів, пошкодження та відклеювання тканини, що зміцнює корінець. Були помітні зношені форзаци, багато незакріплених сторінок, брудний папір по краях і кутах, а також механічно пошкоджені поля, які втратили первісну міцність. У багатьох сторінок були значні втрати паперу, головним чином по краях.
Палітурний картон деформувався, витончився, окислився, розшаровувався на кутах і втратив свої міцні властивості для захисту блоку. Полотно стало брудним, потертим, вицвілим, у багатьох місцях механічно пошкодженим.
Книга Свідоцтв. Стан перед консервацією
Зошити книги після розібрання блоку
Головною метою консервації було відновлення міцності паперу та створення нової палітурки, яка б захищала сторінки.
Після розбирання сторінки були механічно очищені, склеєні, доповнені та проведено відкислення (відновлення) паперу. Потім їх було зібрано у зошити і зшито на нові смуги канви. Були додані вклейки з безкислотного паперу, а блок помістили у нову обкладинку. Книги отримали нові захисні коробки з безкислотних матеріалів.
Окремі сторінки під час сухого чищення дрібнозернистим наждачним папером і порошковою гумкою
Окрема сторінка під час нейтралізації окислення методом Bookkeeper
Покроковий хід консерваційно-реставраційних робіт
- Перед початком робіт проведено фотодокументування стану збереження об’єкта.
- Обкладинки відділили від палітурки, а потім розібрали книги на окремі зошити та сторінки. Наклейку із заголовком відклеєно від полотна передньої обкладинки.
- Окремі сторінки механічно очищали гумками різної твердості, скальпелем і дрібнозернистим наждачним папером.
- Сторінки «промивали» між мокрим промокальним папером.
- Розриви та втрати паперу були заклеєні японським папером Hadura 2, а краї були зміцнені смужками паперу Kizuki-Kozu ecru. Використовувався клей з очищеного модифікованого крохмалю (дефінол).
- Розкислення сторінок відбувалося методом Bookkeeper у спреї.
- Розгладжували під пресом.
- Окремі сторінки з’єднали між собою, а потім зібрали у зошити.
- Додали вклейки з паперу Fabriano Ingres у кольорі наближеному до кольору сторінок, в який додано лужний резерв.
- Зошити були пришиті на 3 смуги білого полотна шириною 5 см (ширші смуги, ніж оригінальні, і одна додаткова смуга була зроблена для збільшення стійкості блоку).
- В блок вклеєно додаткові документи, згідно з їх попереднім розташуванням.
- Корінець проклеєно кролячим клеєм і японським папером.
- Виготовлено нову палітурку з безкислотного картону та світло-сірого палітурного полотна фірми Palsa.
- Титульну наклейку було скопійовано на папері Kizuki-kozu та приклеєно до передньої обкладинки.
- Блок вставлений в оправу.
- Після завершення робіт було зроблено фотодокументування.
Сторінка першого зошита після заповнення втрат, перед зборкою у зошити.
Книга після консервації
Фотографії: IMAGO – PKZ Корнела Кондрацька та PKZ та Моніка Руди-Сікора
Проект «Віднайдене. Краса в часі та просторі» реалізується в рамках програми «Культура», Дія 2: Покращення доступу до культури та мистецтва, Фінансового механізму Європейського економічного простору на 2014-2021 роки.
Його метою є розвиток культурної співпраці між творцями та учасниками культурного життя та зміцнення двосторонніх відносин між культурними інституціями Польщі, Норвегії та Ісландії. До своєї діяльності залучає також українську громаду Кракова. Крім того, має на меті показати Академію мистецтв в Кракові як унікальне та виняткове місце, яке, завдяки роботі зі спадщиною та ролі важливого культуротворчого центру, ефективно поєднує минуле та справляє реальний вплив на майбутнє. Проект реалізується в партнерстві з Islensk Grafik з Ісландії та Oslo Academy of Fine Arts з Норвегії.
Dodatkowa rekrutacja na studia na rok akademicki 2023/2024
System rekrutacji online rekrutacja.asp.krakow.pl będzie rejestrował kandydatów na kierunki:
rzeźba - stacjonarne jednolite studia magisterskie
konserwacja i restauracja dzieł sztuki, specjalność: konserwacja i restauracja rzeźby – stacjonarne jednolite studia magisterskie
edukacja artystyczna w zakresie sztuk plastycznych – stacjonarne studia drugiego stopnia
architektura wnętrz – stacjonarne studia drugiego stopnia
intermedia – stacjonarne studia drugiego stopnia
architektura wnętrz – niestacjonarne studia pierwszego i drugiego stopnia
w terminie: 24 sierpnia – 6 września 2023 r. do godz. 12.00
Szczegółowe informacje oraz harmonogram egzaminów dostępne tutaj.